Vertrouwen op mijn intuïtie

Net als ik besloten heb wegens privé omstandigheden even geen koppels meer te ontvangen en alleen nog individuele relatietherapie en coaching te leveren, word ik gebeld. Een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. Ze wil kijken of er nog een ingang is in haar relatie om de relatie positief om te buigen. De scheidingspapieren liggen al klaar om te ondertekenen en de twijfel slaat toe. Bijna 25 jaar gooi je ook niet zomaar even met het badwater weg. Wat zal ik zeggen? Dat ik net besloten heb geen koppels meer aan te nemen? Er is vaak een wachttijd bij collega’s en ik heb ruimte in mijn agenda… En het klinkt wel urgent. Ik besluit JA te zeggen en we bespreken dat ze er nog even over nadenkt en dat ze het met haar partner bespreekt. Als ze er allebei achter staan, dan maken we een afspraak voor een kennismaking.

Een paar dagen later belt ze weer. Op mijn voicemail hoor ik dat ze graag een afspraak willen maken. En ik voel druk. Het moet allemaal snel, terwijl EFT een proces van vertragen is. Het geeft me een onbehaaglijk gevoel. Moet ik hier wel mee door gaan? Maar ze willen nog kijken of hun relatie nog te redden is… Dat gun ik ieder koppel! Een scheiding kan een oplossing zijn, maar veel vaker is het de oplossing, omdat andere wegen niet meer worden gevonden. Dus ik app haar terug dat ze het nummer van haar partner doorgeeft en dan maken we een afspraak om kennis te maken.

Het kennismakingsgesprek verloopt rustig. Hij, een rustige man, bedachtzaam, geeft aan dat hij graag uit de negatieve spiraal wil komen. Het geeft hem veel denklast en worstelt met de vraag “waarom”. Zij, een vrouw die zich op latere leeftijd is gaan ontwikkelen, mist het begrip, de waardering en het respect van haar partner. De bottom-line is dat ze zich beide niet gezien en gehoord voelen door de ander. Ze hebben beiden een scherm opgetrokken om niet verder beschadigd te worden. Kwetsbaar opstellen is nu geen optie. Ik vertel hen dat het traject tijd nodig heeft en dat het een pittige weg zal worden. Dat we met EFT inzoomen op de onderliggende emoties die het gedrag verklaren. Ze staan er echter allebei anders in. Hij wil dat de relatie zich weer hersteld, zij wil dat ze goede partners in ouderschap worden. Ze gebruiken beiden pressiemiddelen om de ander in de greep te houden. Ze gaan erover nadenken en laten weten of ze willen starten met de therapie. Zij wil weten hoelang dit gaat duren. Een beetje onder druk, geef ik aan dat we na de 2^e sessie kunnen evalueren.

Een paar dagen later ontvang ik van haar het bericht dat ze met de therapie willen starten. We maken een afspraak en na wat basisvragen blijkt dat ze beiden uit een gezin komen met veel kinderen. Zij had een problematische relatie met haar vader, hij met zijn moeder. Hij heeft geleerd zich terug te trekken, voelde zich minderwaardig. Toen hij zijn partner ontmoette vond hij vooral haar spontaniteit aantrekkelijk. Hij vond het fijn dat ze veel bij elkaar wilden zijn, het contact, er voor elkaar zijn, haar kunnen helpen, voor elkaar klaar staan, hij vond haar lief. Zij had geleerd dat mannen belangrijker zijn dan vrouwen. Haar vader vond in haar beleving haar jongere broer belangrijker, de stamhouder. Het maakte dat ze zich terug trok, maar ook haar eigen gang ging, haar eigen pad bewandelde. Toen zij haar partner tegenkwam, zag ze vooral een stoere man. Zij was 16 en hij 18 en had al een auto en rijbewijs. Ze voelde veiligheid bij hem, vond de mannelijke aandacht fijn en het vele contact dat ze hadden. Ze geeft aan dat zij ook vooral een zender was en dat het fijn was dat ze zoveel met hem kon delen; hij was het luisterende oor.

Gaandeweg is het daar ook op misgelopen. Zij kreeg het gevoel dat hij niet echt luisterde en dat uitte zich in heftige emotionele reacties van haar kant. Hij vindt het moeilijk om met heftige emoties om te gaan. Hij weet nooit wat er gaat komen en daarom is hij ooit gestopt met vragen. Hij weet niet wat hij ermee moet. Hij voelt zich weer onmachtig en het gevoel dat hij het niet goed doet komt weer boven. Hij heeft een vermijdende copingstijl en laat alles dan maar op zijn beloop. Zij daarentegen heeft veel sociale steun nodig en scoort hoog op expressie van emoties. En dat laatste zorgt er juist weer voor dat hij in zijn schulp kruipt. De vicieuze cirkel is rond…

Tijdens het tweede gesprek geef ik aan dat ik druk voel. Zij geeft aan dat ze eigenlijk helemaal geen zin heeft in het gesprek. Ze ziet er het nut niet meer van in. Ze draaien steeds in hetzelfde cirkeltje rond. Toch starten we met het gesprek. De eerste keer dat de relatie ging schuiven? Toen zij hem vroeg of hij nog van haar hield en hij geen antwoord gaf. Het zwijgen zorgt bij haar voor onzekerheid en dat roept angst bij haar op gevolgd door verdriet. Hij vond het moeilijk om op dat moment te zeggen dat hij van haar hield, omdat hij het ook echt niet wist. De relatie ging niet goed en dat voelde hij ook wel. Als hij zegt dat hij van haar houdt, dan wil hij dat zeker weten. Eerlijkheid is voor hem belangrijk. En hij heeft langer de tijd nodig om alles eerst goed op een rijtje te zetten, maar voelt niet dat hij die tijd krijgt. Hij heeft het gevoel dat hij direct moet antwoorden en dan slaat hij dicht. Ze krijgt zodoende niet van hem wat ze nodig heeft. Hij kan haar echter niet geven wat ze nodig heeft, doordat zij te heftig is voor hem. Hij wordt stil als ze samen in een ruimte zijn. Hij houdt zich in, terwijl zij schreeuwt om een reactie. Hij is bang de relatie te schenden als hij zegt wat hij denkt en vindt. Ik vertel hem:

“het vermijden van het conflict draagt het verlies in zich en staat de oplossing in de weg”

Professor dr. Martin Euwema

Hij hoopt vooral dat zij inziet wat hij op deze manier voor hun relatie probeert te doen. Helaas, dit werkt niet. Zij trekt de stekker eruit en geeft aan dat ze door wil gaan met de scheiding. Dat het voor haar belangrijk is dat er duidelijkheid komt. Controle. En dat ze denkt dat het voor iedereen belangrijk is dat er duidelijkheid komt. Zoeken naar steun. Hoe is dit voor hem om te horen? Hij geeft aan dat hij vindt dat ze niet echt aan de relatie hebben gewerkt. Wat doet het hem dat ze wil scheiden? Dan komt het verdriet omhoog. Een pijnlijk besef dat dit voor alle partijen heel verdrietig is….

Ze zitten allebei in een ander deel van de rouwcirkel. Zij is al veel langer bezig met het verdriet en het afscheid dan hij. Er is helaas te lang gewacht met aan de bel te trekken, hulp te zoeken. Het lijkt nu in ieder geval te laat. Zij heeft haar besluit al genomen. Ze is al weg.

Ik heb de week erna nog telefonisch met ieder apart een gesprek. Wat opvalt is dat hij daarin veel uitgebreider spreekt dan als zij erbij is. Nu komen al zijn frustraties ook naar boven. Hij kan ze niet naar haar uiten. Is bang de relatie te schaden. Dat juist het zwijgen zorgt voor het schaden van de relatie, vindt hij moeilijk te vatten. Zij klinkt aan de telefoon heel rationeel, verstandelijk. Terwijl ze, als hij erbij is, veel emotioneler is. Wat erdoor heen schemert is een probleem met los laten. Het moet gaan zoals zij denkt dat het goed is. Lukt dat niet, dan wordt ze emotioneel. Als je bedenkt waar ze vandaan komt, is het niet vreemd dat ze vasthoud aan controle. Het geeft haar eigenwaarde. Het gevoel van verlies van die eigenwaarde zorgt ervoor dat alle emotionele bellen afgaan. Het maakt echter ook dat de ander geen ruimte krijgt, verstikt.

Twee mensen die elkaar nodig hebben, elkaar goed zouden kunnen helen in hun proces naar veilige hechting, maar op de verkeerde knoppen bij elkaar hebben gedrukt. Ik word er best een beetje verdrietig van. Het is te laat en dat wist ik eigenlijk al bij het eerste telefoontje, mijn intuïtie waarschuwde me direct. Wat rest is leegheid.

“Tussen wat wordt gezegd en niet bedoeld, en wat wordt bedoeld en niet gezegd

gaat de meeste liefde verloren”

Khalil Gibran

En weer de reminder, een relatie is niet vanzelfsprekend. Werken aan je relatie? Doe het niet te laat…