In een liefdesrelatie of een relatie ouder/kind draait het om vertrouwen. Kan ik op jou vertrouwen als ik je echt nodig heb? Dat maakt ons kwetsbaar.

Volwassenen worden geacht min of meer emotioneel stabiele mensen te zijn. In onze relaties doen we ons best om onze emoties te omzeilen door middel van het gesprek voeren met elkaar. Als dat niet lukt en je loopt vast, lijkt het logisch te richten op beter leren communiceren met elkaar, beter leren onderhandelen en afspreken hoe jullie je zullen gedragen ten opzichte van elkaar. Dat is ook precies waar relatietherapie vooral altijd op gericht was. Laat dat nou net niet werken in een liefdesrelatie of ouder/kind relatie. Dat komt omdat er in deze relaties dezelfde hechtingsystemen aan het werk zijn. 

Je bent emotioneel gehecht aan je partner, je ouders, je kinderen. Op het moment dat je signalen krijgt dat er scheuren in je emotionele gehechtheid komen, gaan alle alarmbellen af. Net als bij het kind dat wil weten of zijn moeder wel terug komt en er is als hij haar nodig heeft. Je kunt niet meer verstandig rederneren en reageert emotioneel. De amygdala, het deel van je hersenen waar alle emoties en emotionele herinneringen zijn opgeslagen, neemt het over van je prefrontale cortex, het deel van je hersenen dat redeneert, plant, analyseert en nuchter nadenkt. Alleen praten over die gevoelens van angst, eenzaamheid, verdriet, is te kwetsbaar op het moment dat je je niet veilig en verbonden voelt. Dus raak je verstrikt in een conflict.

En daar zit je dan, in een negatieve spiraal en daar is moeilijk zelfstandig uit te komen. Dit is het werkterrein van de EFT-therapeut.